Weer een mooie dag die zich aankondigt: maximum 25 graden, een zonnetje en een wolkske. Wat wil een mens nog meer? Een meer bijvoorbeeld, heel mooi gelegen tussen de bossen en met een fietspad om U tegen te zeggen: kiezels, maar mooi onderhouden en erg egaal. 'k Was hier 3 jaar geleden al voorbij gefietst, maar vond het de moeite toch om nog eens te doen. Vervolgens gaat het verder via de Schelde, maar dat beklaag ik me al dadelijk: aan de overzijde zijn ze een nieuwe brug aan het bouwen, en ze hebben een paar onderdelen van het materiaal gewoon op het fietspad gedropt. Er loopt een smal weggetje ernaast steil naar boven, dat is al dikwijls betreden, dus ik met de fiets aan de hand naar omhoog (gelukkig niet te zwaar beladen zoals gewoonlijk), kom ik daar op een spoorlijn terecht en zie niet onmiddellijk een steil weggetje naar beneden? Ik probeer de fiets door het dichte struikgewas te murwen maar dat is onbegonnen werk, het levert me alleen maar wat schrammen op mijn kuiten op. Terug naar het spoor en daar merk ik dat er net naast het begin van de metalen constructie van de brug een trap naar beneden leidt, wel een trap die de onderste treden mist, waardoor ik mijn fiets naar beneden moet heisen van een hoogte van ongeveer 2 meter. Een parcours met hindernissen dus, wat later ook blijkt als ik het meest gehate bord voor de fietser zie opdoemen: "Route barrée". In België kennen ze wel iets van omleidingen, maar ik denk dat ze het geleerd hebben van de Fransen: wegomleiding slecht of niet aangeduid, en in Frankrijk is dat altijd minstens 5 km omrijden. Gezellig! Nee ik besluit gewoon door te fietsen, er staat een hoop materiaal op de baan maar niemand aan het werk, zo kan die baan nog lang gebarreerd zijn natuurlijk. De perikelen over de camping hebben jullie hierboven al gelezen, het is nog wat zoeken naar een goede formule voor ons beiden om tijdig onderdak te vinden, dat zal ook de komende dagen blijken. Toch is broertje erin geslaagd om een prima camping te vinden met een heerlijk "poezeloezeke", de pikketten gaan in de grond zoals het mes door de boter. Eten in Saint Quentin was prima dankzij de auto die Eddy natuurlijk bij heeft, met de fiets zou je dichterbij iets moeten zoeken en dat is niet altijd evident, zeker niet in de zomermaand in la Très Douce France.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten