Dag 1 -- Hoevenen - Beloeil

 

Eddy was exact op tijd zoals beloofd. Wij hadden niets anders verwacht. Nog even de coolbox ingeladen en ikzelf de electronica bijeen "geschaard", en klaar zijn wij. De obligate foto met het afscheidnemende vrouwtje en ik ben ermee weg. Broertje filmt het vertrek, niet de meest vlotte start, maar eigenlijk mag ik niet over het voetpad fietsen, en er staat ook een naambordje van de straat in de weg, toch wel even opletten dat ik niet mijn eerste akkefietje heb. De route loopt langs gekende wegen: eerst richting Hoboken via de kade van 't stad (altijd lastig met die steps en nonchalante voetgangers die denken dat het fietspad ook wel bestemd is voor voetgangers, zeker aan het Steen), maar nee, alles gaat vlotjes. Eerste "obstakel" is de overzet Schelle-Wintam, Op het internet had ik gelezen dat die elk half uur en elk uur uitvaart maar het was me niet duidelijk waar op het halfuur en waar op het uur. Het is net iets na 10 uur als ik daar aankom en tot mijn groot jolijt zie ik een boot liggen aan de oever van Schelle. Helaas... dat is de reserveboot, de overzet meert net aan aan de overzijde in Wintam. Wat binnenmonds gevloek en een paar Spaanse scheldwoorden later, komt er net een mevrouw met kind ook beiden op de fiets aan. Zij moeten ook naar de overzijde, en nadien nog Wintam-Rupelmonde en Kruibeke-Hemiksem. En ze zou om 12 uur thuis moeten zijn. Dat moet pittig worden zeg ik, maar als ik mijn plannen uit de doeken doe is ze nog meer verbaasd. Ze heeft zelf haar man verloren aan kanker, illustreert nog maar eens dat het ons allemaal kan raken. Een aangenaam gesprek later en een overzet verder (de boot vaart elk half uur en vol uur heen en weer) kan ik mijn tochtje verderzetten. Dat voert langs de Dender, door sommige Compostelagangers beschreven als de mooiste etappe van heel de Camino, maar zelf vind ik het niet zo euh.... denderend als ik het vergelijk met de rest. Erg mooi, dat wel, maar eerder eentonig. Totdat je wordt tegengehouden door een filmcrew. "2 minuutjes wachten, we zijn aan het filmen". "Als je me nodig hebt moet je het zeggen hé, of hebben jullie ook echte acteurs". Zal moeilijk gaan blijkbaar want de scène speelt zich af aan de overzijde, wel heel professioneel met een verlichtingskraan die over de Dender hangt. Verder dan maar naar Geraardsbergen, waar de muur op me wacht. Altijd al eens willen doen, maar op mijn vorige tochten had ik altijd teveel bagage bij maar aangezien die nu in de wagen van broertje zit, waag ik toch maar eens mijn kans. Pittige beklimming, niet voor watjes, vooral dat laatste stuk naar het kapelletje kruipt serieus in de kuiten, en stilvallen is uit den boze. Maar ik heb toch maar even halt gehouden voor een paar foto's, het is en blijft een monument, een dijk van een muur. Eerste beklimming van de route ligt achter de rug, het geeft voldoening, maar ook het eerste zweet op het voorhoofd. Het is overigens een prachtige dag om te fietsen, 23 graden ongeveer en af en toe een wolkje. Zonder veel akkefietjes (buiten een eekhoorn die dacht nog even te moeten oversteken net toen ik eraan kwam, ik miste hem met een haar van de pluimstaart) kom ik in Beloeil aan waar broertje op me wacht. Op het eerste zicht een gezellige woonst met een enthousiaste dame die me verwelkomt, maar toch al onmiddellijk slecht nieuws moet melden: de douche is een beetje "compliquée", je moet eerst de kraan openzetten, dan het water laten lopen tot het de juiste temperatuur heeft (dus goed mikken met de hendel warm/koud) en dan het water uit de douchesproeier laten komen. Wat ze er niet bij vermeld had was dat na een halve minuut ongeveer het water terug koud wordt en je de hele operatie opnieuw moet uitvoeren. Dat was dus de slechtste douche al van deze reis, het kan alleen maar beteren dus! Nadien wel lekker gegeten in Il Paradiso, een pizza buiten proporties, de ober kwam zelfs de restanten van de deegkoek die ik had laten liggen in een "doggybag" brengen. Dat was ook niet de bedoeling, maar wel een compliment aan de chef dat die een pizza kan klaarmaken die zelfs te overvloedig is voor iemand die net 135 km heeft afgelegd met de fiets. Terug naar onze charmante gastvrouw die in de tuin vergezeld zit van een bont gezelschap, ik herinner mij voor "Laurent Le Grand" en Marianne (Faithfull noem ik haar, ze lijkt er zelfs een beetje op en dat vindt ze ook een compliment). "On peut vous interesser en un verre de rouge" vraagt Roland? Dat moeten ze ons geen twee keer vragen natuurlijk, en aldus sluiten we onze eerste dag af in aangenaam gezelschap.